over snorkelen, lesvoorbereidingen en zangstondes !

Alweer eventjes geleden sinds ik nog wat postte op m’n blog. Dit komt namelijk doordat de tijd hier vliegt.
En doordat het hier ’s avonds rond 19uur donker is waardoor het ‘slaap-gevoel’ snel aanwezig is. Bovendien is het ’s morgens ook op tijd op school te zijn, en pas rond 17 uur terug thuis, dan nog naar de winkel, eten maken, lesvoorbereidingen en hopla… het is alweer avond !
Een schooldagje gaat dus behoorlijk snel !
Maar na nog een weekje observeren, een bezoekje aan Ukunda en een dagje ziek wezen is het nu weer hoogtijd dat ik jullie eens update!

Mijn laatste blogbericht ging ongeveer over zo’n dikke week geleden. Datzelfde weekend zijn we nog op uitstap geweest. Velen vertelden ons dat het Wasini-eiland zeker een aanrader was (en achterafgezien bleek dat echt ook zo te zijn!). Om half 8 ’s morgens werden we opgehaald om vervolgens een rit te maken waar we het leven in Kenia van de minder drukbezochte plaatsen konden waarnemen. Deze rit op zich was al de moeite waard! Zovele indrukken!
Eens aangekomen voer een boot wat meer de zee in om dolfijnen te spotten, te snorkelen en op die manier de mooiste vissen van de onderwaterwereld aanschouwen en natuurlijk top-of-the-day: het zwemmen mét dolfijnen! Behoorlijk fijn om gewapend met snorkel en zwemvliezen tientallen dolfijnen onder je te zien!
Nadien een overheerlijke maaltijd aangeboden gekregen, een bezoekje aan het dorpje en een koraal-natuurpark.
Mooi. En dan terug huiswaarts. Dat het een toffe dag was staat vast!

Maandag tot vrijdag was alweer een weekje waarin we zouden observeren. Het begint aardig leuk te worden, zeker omdat we de leerlingen beginnen te kennen, en zij ons! Met de oudsten is het ook fijn om gewoon eens een ‘klapken’ doen…
Tijdens de observaties kijk ik steeds weer mijn ogen uit. Al die nieuwe zaken. Hoe de leerkrachten nieuwe dingen aanbrengen, hoe alles verloopt. Stel: de leerkracht komt niet opdagen of is ziek. Wat doen de leerlingen dan? Die geven gewoon les aan elkaar… Al dan niet over het verwachtte onderwerp. Geniale mannen toch !

Zaterdag maakten we eerst onze lesvoorbereidingen zodat we de nieuwe schoolweek goed kon starten. Materiaal zoeken of maken, leerboeken uitpluizen, wat opzoeken. Teacher Nele wordt meer en meer een feit.
In de late namiddag stond op de planning een bezoekje aan Ukunda, een nabijgelegen stadje. We kregen er een rondleiding door een Nederlandse die hier al enige tijd verblijft. Met de matatu (een bus, maar geen gewone… Ik probeer er wel eens een foto van te trekken) naar de stad. Rondlopen in smalle steegjes, iets drinken op een dakterras en op die manier de rest van de stad overzien, onze ogen uitkijken, een nieuw stukje Kenia ontdekken, allerhande taferelen zien, een aanbieding krijgen om te trouwen met in ruil 100 kamelen en 2 giraffen, en als afsluiter van een mooie avond echt Afrikaans eten.

Zondag was een iets mindere dag… Het was het een dagje  van de wc, naar de zetel, naar de wc, naar bed, naar de wc, naar buiten, naar de wc, naar de wc, naar bed, … Behoorlijk lastig dus! Gelukkig hielp dan toch de medicatie! Na een tijdje heb je alle hoekjes en kantjes van de wc dan ook gezien en schiet je aardig op in je leesboek!

Maandag was onze eerste echte doe-het-zelfdag! Fijn om zelf iets te mogen doen en –hopelijk- de kinderen wat bij te brengen. Ik heb verschillende klassen waar ik wiskunde, Engels, LO en PO zal geven… (Jaja, Nele die Engelse bijles geeft! Waar gaan we dat schrijven!)
De kinderen vroegen zelfs al of ze na de speeltijd terug mochten (of was het moesten??) komen.
Het is fijn om met een groepje aan de slag te gaan! De lesuren vliegen hier dan ook voorbij.

Dinsdag opnieuw bijlessen verzorgen! We beginnen er stilaan onze weg te vinden!

Nog een kleine, maar niet ongrappige anekdote: om 16uur vroeg Mevrouw Fatuma of we de kinderen wat wilden bezighouden met een zangstonde of een spelletje. Samen met Astrid besloten we het om het op liedjes te wagen. Daar stonden we dan, met z’n twee ‘ik heb de zon zien zakken in de zee’ iet of wat onwennig te zingen ! Eerst voor twee kindjes, dan voor 4, voor 5 voor 8, tot ze plots met een aardig aantal waren. We vertelden waarover het liedje ging en de kinderen zongen mee! Onze verbazing werd nog groter wanneer bleek dat –wanneer we zelf niet meezongen- de kinderen gewoon in het Nederlands verder zongen! Enkele liedjes en vertalingen naar Engels of Swahili later, keerde ik -verbrand door de zon-, maar voldaan terug naar het huisje!