Hallo,
Tijd om jullie nog eens wat te updaten. In zoverre dat mogelijk is want hier gebeuren zovele dingen dat alles op papier zetten helaas onmogelijk is. Thuis zullen de talrijke verhalen sowieso ook nog volgen, bereid jullie maar voor !
Na een eerste examenperiode, zit de 2e er dan ook alweer op. De eerste examenperiode werd afgesloten met vakantie voor de kinderen, en dus ook wel wat voor ons. Van de gelegenheid gebruik makend zijn we dan ook niet op ons gat blijven zitten. Zo stond er onder andere een babybezoek op het programma (waar we ook onthaald werden met overheerlijk verse en eigen kweek appelsienen en kokosnoten) en een bezoekje aan Mariakani waar sjeezen met de mototaxi door het Keniaanse heuvelland een voltreffer bleek te zijn. Deze twee huisbezoeken vestigde onze aandacht nogmaals op de feiten. Kenia is een mooi land, maar het blijft hard om te zien hoe mensen hier moeten leven. Sommigen leven in stenen huizen, anderen in hutjes. Sommigen hebben een job, anderen niet. Sommigen moeten alles te voet doen, anderen kunnen een matatu nemen. Sommigen weten niet hoe ze de maand zullen doorkomen, anderen wel.
1 ding hebben ze wel allemaal gemeen. En dat is hun warmte en vriendelijkheid!
In datzelfde verlengde weekend hadden we ook een klein verrassingsfeestje voor Katrien gehouden, iets groter dan het oorspronkelijke idee, maar dat we in Kenia niets kunnen plannen of berekenen is ons al meerdere malen duidelijk geworden. Ook ditmaal. Het resultaat was wel een zeer geslaagde avond met over lekker eten, veel dawa’s en zeer aangenaam gezelschap!
De week die daarop volgende was een gewone lesweek. Het examen werd samen met de slow learners herbekeken, bepaalde dingen opnieuw uitgelegd, herhaald, ingeoefend en opnieuw gemaakt.
En dan … een weekje waar naar uitgekeken werd. Een weekje met bezoek van het thuisfront! Dat het een blij weerzien was kan je je wel inbeelden! Volgeladen met chocolade en ander lekkers uit België, brieven van familie en vrienden, potloden, stiften, boekjes, onderbroekjes en nog zoveel meer. Alles krijgt hier een goede bestemming: gaande van het dorp en de school tot onze maag…
Ik toonde hen zoveel mogelijk plaatsjes waar wij de afgelopen 2 maanden reeds vertoefden. Onze vrijwilligerswoning, de school, het dorp, Ukunda,… Alles kwam aan bod! Heerlijk om samen met hen (ons moeke, vake, nonkel Luc en tante Lutgart) door de smalle straatjes van Ukunda te slenteren en achtereenvolgens wat te gaan drinken op het dakterras van een plaatselijke pub. Samen met hen deden we ook de langverwachte safari. Eindelijk konden we ‘the wild life’ in het echt bewonderen. En bewonderen was het zeker! Leeuwen, giraffen, olifanten, impala’s, buffels, nijlpaarden, krokodillen, apen, … Zelfs na de 5e keer giraffen of olifanten spotten bleven we enthousiast rechtspringen om te kijken. En dan ‘s avonds slapen in een wondermooie lodge! Eventjes helemaal te rust komen en genieten van de uitzichten en het gezelschap.
De week vloog voorbij en voor we het goed en wel beseften was het alweer tijd. Tijd als in ‘we moeten terug naar school’ en als in ‘we moeten opnieuw afscheid nemen’. Maar nu is het niet lang meer voor we terugkomen. Toch gaan we hier eerst nog volop genieten van een bijzonder fijne tijd. Want dat is het zeker!!!
Om eventjes op het begin van mijn blogbericht te komen: ‘Na een eerste examenperiode, zit de 2e er dan ook alweer op’. Jaja, opnieuw examens voor de kinderen dus! Klas 8 heeft de nationale eindexamens gedaan, de rest gewone examens. Superviseren, corrigeren en punten noteren werd onze taak. Vrijdag was de laatste dag van de examens en dat was wel te merken. Kinderen hadden rond 11 uur gedaan, iedereen liep vrolijk rond, er werd afscheid genomen van Katrien (vrijwilligster) met zang en dans, ’s avonds volgde een traktatie waarbij ook nog gedanst werd, … Een bijzonder leuke dag en avond om niet snel te vergeten!
En nu staat alweer een weekend voor de deur! Om nadien aan de –jammergenoeg- laatste week van het schooljaar te beginnen. Dat ik hier graag ben heb ik nogmaals deze week beseft. Alsook kwam het besef dat het afscheid van leerkrachten en de vele lieve kinderen steeds dichterbij komt …
Het gaat vreemd zijn om hier nog een maand te vertoeven zonder hen zo vaak te zien, zonder de aangename gesprekken met leerlingen en leerkrachten, zonder mopjes, zonder lesgeven, zonder hen …
